Ontdek welk boek een enorme impact heeft gehad op het leven van Mira, een van de vrijwilligers van Biblionef
Zolang ik me kan herinneren, hebben verhalen deel uitgemaakt van mijn leven. Eerlijk gezegd, mijn moeder kende maar één verhaal dat ging over een olifant, Dorica, die haar zoon kwijt was en overal naar hem op zoek was. Mijn vader daarentegen was een onvermoeibare verteller. Elke avond verzon hij een ander verhaal over een kabouter die Miško heette en een boeiend leven leidde in een groot, geheimzinnig bos.
Voordat ik leerde lezen, had ik altijd prentenboeken om me heen. De sprookjes van Hans Andersen, geïllustreerd door Vladimir Kirin zijn me het meeste bijgebleven. Ik ben ze ooit ergens kwijtgeraakt, maar zestig jaar later vond ik ze terug in een boekwinkel. Ze hebben voor mij nog steeds de magie die ze tientallen jaren eerder ook al hadden.
Toen ik eenmaal leerde lezen, ben ik er nooit mee opgehouden. Van mijn oma mocht ik niet tot ’s avonds laat lezen, maar ik vond ergens een zaklamp en verstopte me onder de dekens. Meestal gingen die boeken over spannende avonturen, verre landen, het oplossen van geheimen en nieuwe einders. Uit die periode herinner ik me duidelijk dat ik geen genoeg kon krijgen het leven van de Amerikaanse indianen, in de eerste plaats dat van Winnetou, zijn zus Nscho-tschi en hun stam. Mijn ongenoegen was dan ook groot toen ik gedwongen werd naar een kapper te gaan wiens schaar me er veel minder deed uitzien als een bewoonster van de prairies.
Mettertijd is mijn haar weer lang geworden en is de lijst met boeken in versneld tempo toegenomen. Het boek dat ’transformerend’ genoemd kan worden, kreeg ik cadeau tijdens mijn middelbare schooltijd, precies op het moment dat ik mijn toekomstige levenspad probeerde uit te stippelen. De titel van het boek was “Indija”, en het was geschreven door Vesna Krnpotić. De auteur beschreef het land waar ze woonde en waar ze van leerde houden. Het was waarschijnlijk het eerste non-fictie boek dat ik niet kon wegleggen. Ze slaagde erin om een ver land, dat ik niet kende, af te schilderen als een intrigerende plek die ik aan kon voelen. Nog belangrijker, ik besefte dat de mysteries van andere werelden het waard zijn om bloot te leggen. Andere culturen werden als een schat waar ik absoluut naar op zoek wilde. En zo begon het. Het duurde even voordat ik ontdekte dat mijn levenspad via de antropologie zou lopen. Beter nog, ik realiseerde me dat ik het kon studeren aan de universiteit in mijn woonplaats. Dat heb ik gedaan, dankzij Miško, Winnetou en “Indija”! En ik heb er nooit spijt van gehad…
